تو به من خندیدی 

و نمیدانستی 

من به چه دلهره ای از باغچه ی همسایه 

سیب را دزدیم 

باغبان از پی من تند دوید 

سیب را دست تو دید 

غضب آلوده به من کرد نگاه 

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک 

و تو رفتی و هنوز،

سال هاست که در گوش من آرام،

             آرام 

خش خش گام تو تکرار کنان 

میدهد آزارم 

و اندیشه کنان 

غرق این پندارم 

که چرا   

      خانه ی کوچک ما 

          سیب نداشت.

حمید مصدق